We zitten in een dynamische tijd waarin we worden gedwongen inventief te zijn. De schoolgebouwen zijn dicht, maar het onderwijs gaat door. Hoe wordt het onderwijs op afstand ervaren? Bijgaand een portret van een docent en een leerling. 

Mildred Wijma, Docent Nederlands: 
Het onderzoeken en uitproberen van digitale tools voor je lessen, creatieve oplossingen bedenken voor het begeleiden van individuele leerlingen, het overbrengen van lesstof: dat lukt allemaal best aardig op afstand. 

We hebben zoveel middelen tot onze beschikking om digitaal met elkaar in verbinding te staan: we appen, skypen, zoomen en ga zo maar door! Ik ga zeker de verworven kennis op dit gebied inzetten als we weer normaal naar school kunnen gaan. Dat is winst!  

Maar ik mis veel aspecten uit het ’oude normaal’: hoe zitten de leerlingen erbij, wat is de stemming en hoe komt jouw informatie op hen over? Online grappen zijn echt minder leuk dan live humor in de klas, een individuele leerling online begeleiden gaat prima, maar het is niet te verkiezen boven een fysieke ontmoeting, waarin je veel meer signalen van de leerling oppikt. 

Als ik dan in de namiddag wat stram en stijf opsta uit mijn bureaustoel na alle digitale activiteiten denk ik: “Ik heb weer van alles geleerd binnen ’het nieuwe normaal’, maar ik kan niet wachten tot het ‘oude normaal’ weer van kracht wordt.”  

Marnix, leerling Greijdanus Zwolle:
Marnix uit klas 1, kreeg voor het vak handvaardigheid de opdracht #kunstinquarantaine. Bij deze opdracht moest je een schilderij kiezen en daarvan je eigen versie maken. Ook moest Marnix zelf deel uit maken van het kunstwerk. Dit is Marnix’ versie van het zelfportret van Van Gogh.  

“Ik vind het maar saai dat ik mijn schoolwerk thuis moet maken. Ik zit liever in de klas.” 

WhatsApp
Share
Tweet
Share
Email